Tag: literature

เรื่องสั้น ยามเช้า ผลงานเรื่องใหม่ของ วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา ที่พาผู้อ่านให้พบกับการจมดิ่งภายใต้ความรู้สึกผิดอยู่กับอดีตที่ไม่เคยถูกลบของตัวละครไร้ชื่อ

พระองค์จะไม่ทรงทอดทิ้งพวกเราหรอก เขียนโดย กิตติศักดิ์ คงคา นักเขียนหน้าใหม่มีผลงานการเขียนบ้าง ความพยายามหลักคือยืนหยัดสร้างคุณค่าให้ทัดเทียมกับคำว่านักเขียน

วัดนารีวอน คือศาสนสถานสำหรับหญิงผู้ถูกผลักไสด้วยศีลธรรม จารีตอันงดงามขับไล่พวกหล่อนด้วยรอยยิ้ม เป็นแหล่งพักพิงสุดท้ายของเหล่านารีจิตสำนึกพร่อง

วันพรุ่งนี้ฉันจะไปจากเมืองแห่งนี้ เขียนโดย สันลมจอย คอยเดียวดาย นามปากกาของนักเขียน นักอ่านและนักหลงลืม "ฉันไม่รู้ว่าเมืองจะโศกเศร้าหรือหลั่งน้ำตาให้ฉันบ้างไหม"

ส้มจีนขดตัวอยู่บนเบาะนอน มองไกลๆ เห็นเป็นก้อนกลมๆ สีส้มๆ อย่างแม่ว่า ส้มจีน ฉันเรียก ไม่มีการตอบรับ…ฉันสบตากับเจ้าแมว…รู้สึกราวเข้าใจบางอย่างในความไม่ปกตินั้น

ในวัยสี่ขวบ ความทรงจำถึงสัตว์ประหลาด ที่นึกถึงอย่างแรก ลักษณะคล้ายแมงมุม ด้วยว่ารูปลักษณ์แปลกประหลาด รยางค์ขามากมายยื่นออกมา พวกแมลงทั้งหลายล้วนเป็นสัตว์ประหลาด

จดหมายถึงบ้านเรา : ฤดูฝนกลับมาอีกครั้ง ตั้งเค้ามาตั้งแต่บ่ายโมง ก่อนที่จะตกตอนห้าโมงเย็น คล้ายกันกับวันที่เราคุยกันครั้งสุดท้ายในปลายฤดูหนาว

ความโหยหาของอิคารัส เคยมีชื่อเดิม “หน้าร้อน” แต่งขึ้นในเดือนกันยาเดือนป้องกันการฆ่าตัวตายสากล ผลงานที่ 2 ที่ผู้เขียนภูมิใจหลังกลับมาแต่งเรื่องสั้นอีกครั้ง

เรื่องสั้น ยลรดี ของ นิวัต พุทธประสาท เล่าเรื่องชีวิตประจำวันของหญิงสาวพนักงานเสิร์ฟร้านเบียร์ไม่มีชื่อแห่งหนึ่ง เพื่อนร่วมงาน และชีวิตรักครั้งใหม่ที่ทำให้เธอทั้งรู้สึกรักหรือชัง ด้วยเนื้อเรื่องที่เรียบง่ายและภาษาที่ไหลลื่นจะนำพาผู้อ่านให้พบความสุขและทุกข์ของยลรดี